ماجرای پرفراز و نشیب اینترنت در ایران

تمام دهه ۷۰ و ۸۰ میلادی صرف بهبود و ارتقای این ابداع جدید شد تا بتواند رشد کند و در جهان فراگیر شود. این تلاش‌ها در سال ۱۹۹۰ به بار نشست و با اختراع وب توسط تیم برنزلی اینترنت به صورت گسترده‌تری دردسترس مردم در سراسر جهان قرار گرفت. البته این دسترسی یکسان نبود؛ کشورهای پیشرفته‌تر زودتر به اینترنت متصل شدند و امکانات بیشتری برای استفاده از آن داشتند.

طبق آخرین گزارش Datareportal تا ماه آوریل ۲۰۲۲، حدود ۶۳ درصد از مردم جهان به اینترنت دسترسی پیدا کرده‌اند و بدین‌ترتیب، تاکنون ۵ میلیارد نفر از مردم دنیا به جهان آنلاین دسترسی دارند. در ایران نیز طبق آمار سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی، تا پایان سال ۱۴۰۰، تعداد مشترکان اینترنت پهن‌باند به بیش از ۱۰۶ میلیون رسیده است که از این میان بیش از ۹۵ میلیون مشترک اینترنت سیار و حدود ۱۱ میلیون نیز مشترک اینترنت ثابت هستند. ضریب نفوذ اینترنت در ایران تا پایان سال ۱۴۰۰ نیز ۱۲۷ درصد برآورد شده است.

اما اینترنت چه زمانی به ایران رسید و از چه زمانی کشور به شبکه جهانی اینترنت متصل شد؟

اینترنت، که در ابتدای ورود به ایران بیت‌نت خوانده می‌شد، در سال ۱۳۶۸ توسط مرکز تحقیقات فیزیک نظری و ریاضیات وارد کشور شد. ۳ سال بعد با تبادل داده‌هایی ازطریق پروتکل NJE بین ایران و اتریش، کشورمان نخستین اتصال به شبکه جهانی را تجربه کرد. یک سال بعد از آن بود که پروتکل IP/TCP در ایران به راه افتاد. این پروتکل به‌عنوان یک زبان مشترک برای ارتباط میان کامپیوترها استفاده می‌شود و امکان اتصال آن‌ها به یکدیگر را فراهم می‌کند.

تا سال ۱۳۷۱ فقط چند دانشگاه کشور از جمله دانشگاه صنعتی شریف به اینترنت دسترسی داشتند و ظرفیت‌های لازم برای دسترسی گسترده به شبکه جهانی اینترنت برای عموم جامعه فراهم نبود. در سال ۱۳۷۲، ظرفیت اتصال ایران به اینترنت ۹٫۸ کیلوبیت بر ثانیه بود که برای رد و بدل کردن ایمیل کافی بود؛ اما هنوز سرویس‌های وب و فایل‌های گرافیکی در اینترنت ایران ارائه نمی‌شد.

سال ۱۳۷۳ برای اینترنت ایران سال مهمی بود. در ابتدای این سال دامنه دات آی‌آر برای ایران ثبت شد و بدین‌ترتیب سایت‌های ایرانی آدرس اختصاصی خود را پیدا کردند. پس از آن، اولین شرکت خصوصی ارائه‌دهنده اینترنت نیز در کشور به راه افتاد. این مؤسسه که ندا رایانه نام داشت برای اولین بار سرویس اینترنت Dial-up را در کشور ارائه کرد و علاوه بر آن، اولین وب‌سایت ایرانی نیز به نام این شرکت راه‌اندازی شد.

یک سال بعد شرکت امور ارتباطات دیتا به دستور مجلس و تحت نظر شرکت مخابرات ایران تأسیس شد و مسئولیت توسعه خدمات دیتا به صورت انحصاری به آن واگذار شد. تا پایان سال ۱۳۷۹ ایران تنها ۴۱۸ هزار کاربر اینترنت داشت؛ اما با آغاز دهه ۸۰ توسعه زیرساخت‌های شبکه استفاده از اینترنت شدت و سرعت گرفت و به مرور زمان تعداد کاربران آن نیز افزایش پیدا کرد.

هم‌زمان با افزایش تعداد کاربران اینترنت در کشور موضوع فیلترینگ نیز در ایران به صورت جدی مطرح و توسط مقامات کشور پیگیری شد. در سال ۱۳۸۰ با صدور ابلاغیه «سیاست‌های کلی شبکه‌های اطلاع‌رسانی رایانه‌ای» توسط رهبری، قانون‌گذاری درباره فیلترینگ در ایران آغاز شد. یک سال بعد، برای رسیدگی به وضعیت اینترنت در کشور، کمیته سه نفره‌ای متشکل از نمایندگان وزارت اطلاعات، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و سازمان صداوسیما تشکیل شد.

این کمیته در آغاز فعالیت خود فهرستی از ۱۱۱ هزار سایت ممنوعه تهیه کرد و دستور مسدودسازی آن‌ها را به شرکت‌های ارائه‌دهنده خدمات اینترنتی داد. در همان سال تعدادی از سایت‌ها نیز با دستور قوه قضائیه فیلتر شد. بدین‌ترتیب، اکنون ۲۰ سال از آغاز فیلترینگ و انسداد دسترسی به سایت‌ها یا برخی محتواهای اینترنتی در ایران می‌گذرد.

از زمان ارائه سرویس اینترنت توسط مؤسسه ندا رایانه تا ۹ سال پس از آن، فقط اینترنت Dial-up در کشور وجود داشت؛ تا این که در سال ۱۳۸۲، وزارت پست و تلگراف و تلفن برای شرکت‌های مختلف سرویس‌دهنده اینترنت پروانه PAP ارائه اینترنت پرسرعت (ADSL) صادر کرد. در این زمان، حداقل هزینه اینترنت پرسرعت حدود ۵۰ هزار تومان بود که سرویس گرانی محسوب شده و برای خانواده‌ها هزینه زیادی داشت.

در دهه ۸۰ هم‌زمان با اتصال تعداد بیشتری از ایرانی‌ها به اینترنت، شبکه‌های اجتماعی نیز رواج پیدا کرده و کاربرانی در ایران پیدا کردند. هرچند جدی‌ترین تلاش‌ها برای راه‌اندازی شبکه‌های اجتماعی در جهان به اواخر دهه ۹۰ میلادی بازمی‌گردد، اما این رسانه نوین برای اولین بار اواسط دهه ۲۰۰۰ میلادی (اواسط دهه ۸۰ شمسی) با ظهور فیسبوک در ایران معرفی شد و کاربرانی را جذب کرد.

فیسبوک که یکی از محبوب‌ترین شبکه‌های اجتماعی دنیا است، سال ۲۰۰۴ راه‌اندازی شد و از سال ۲۰۰۶ دردسترس مردم جهان قرار گرفت. این رسانه اجتماعی در اواسط دهه ۸۰ در میان کاربران ایرانی نیز رواج پیدا کرد و افراد، به‌ویژه کاربران جوان اینترنت، عضو آن شدند. در همان سال‌ها شبکه اجتماعی توییتر نیز به جهان معرفی شد و کاربرانی را هم در ایران پیدا کرد. البته توییتر هرگز به محبوبیت فیسبوک در ایران نرسید؛ بااین‌حال هر دو شبکه در سال ۱۳۸۸ و پس از برگزاری انتخابات ریاست‌جمهوری در ایران فیلتر شدند.

بدین‌ترتیب این شبکه‌ها هم به همان سرنوشتی دچار شدند که مطبوعات با توقیف به آن دچار می‌شدند. بااین‌حال، تفاوت این رسانه‌های نوین با رسانه‌های سنتی در این بود که کاربران رسانه‌های مبتنی بر اینترنت با دسترسی به فیلترشکن امکان عبور از فیلتر و استفاده از این شبکه‌ها را داشتند.

هرچند فیلترینگ باعث کاهش استفاده کاربران از فیسبوک و توییتر شد؛ اما این شبکه‌ها هنوز در ایران کاربرانی دارند. طبق آخرین نظرسنجی مرکز ایسپا ۳٫۷ از کاربران ایرانی از فیسبوک و ۳ درصد از کاربران نیز از توییتر استفاده می‌کنند.

در دهه ۹۰، دسترسی مردم ایران به اینترنت رشد چشمگیری داشته است. طبق اعلام سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی ضریب نفوذ اینترنت پهن‌باند در کشور از ۷٫۶ درصد در سال ۱۳۹۲ به ۱۲۷ درصد در پایان سال ۱۴۰۰ رسیده است. علاوه‌براین، تعداد اشتراک اینترنت پهن‌باند ثابت در کشور ۵۸ هزار مشترک در سال ۱۳۹۲ بود که این عدد در سال ۱۴۰۰ به بیش از ۹ میلیون مشترک رسیده است. تعداد مشترکان اینترنت پهن‌باند سیار نیز در سال ۱۴۰۰ به بیش از ۹۵ میلیون مشترک رسید؛ درحالی‌که تعداد این مشترکان در سال ۱۳۹۲ صفر بوده است.

دهه ۹۰ در ایران را باید عصر ظهور و رواج پیام‌رسان‌ها دانست. افزایش استفاده از گوشی‌های هوشمند در ایران در این دهه، باعث رونق گرفتن هرچه بیشتر بازار مسنجرها نیز شد. هرچند پیش از پیام‌رسان‌های مربوط به گوشی‌های هوشمند، یاهومسنجر و نیمباز به‌عنوان نخستین مسنجرها مورد استفاده قرار می‌گرفتند، اما ظهور و گسترش نفوذ گوشی‌های هوشمند تعداد پیام‌رسان‌ها و میزان استفاده از آن‌ها را در سراسر جهان گسترش داد.

در همین دهه پیام‌رسان‌های موبایلی مثل وی‌چت، وایبر، لاین، واتساپ و… روی گوشی‌های کاربران ایرانی نصب می‌شدند و با قابلیت‌های متنوع خود امکانات جدیدی را برای برقراری ارتباط دردسترس کاربران قرار می‌دادند. هرچند در همان ابتدای دهه ۹۰ بعضی از این پیام‌رسان‌ها، از جمله وی‌چت و وایبر، فیلتر شده و دسترسی به آن‌ها مسدود شد.